SAÎT FAÎK ABASIYANIK (23 Kasım 1906-11 Mayıs 1954)
Sait Faik, İstanbul Edebiyat Fakültesi’nde, İsviçre ve Fransa’da bir süre okudu. Yurda döndükten sonra kısa bir süre öğretmenlik ve gazetecilik yaptı. Ticaretle uğraştı. Sonunda çalışma hayatından çekilerek babasının geliri ile yaşamaya başladı. Yaşadığı süre içinde yazarlığın bir meslek olduğunu savunduysa da, bunu yakın çevresine ve resmî makamlara kabul ettiremedi. Çevresinde avare ve aylak olmakla suçlanan Sait Faik, dertlerinde, hüzünlerinde, sevinçlerinde, özlemlerinde kendisini bulduğu sıradan insanları anlattığı hikâyeleri ile tanındı. Sanatını ve dünya görüşünü insan sevgisi üzerine kurdu. Hikâyelerini yayınladığı 1930’lu yıllarda yaygın olan Mauppasant ve Çehov tarzlarının her ikisini de denedi. Belli bir konu birliği, düğüm ve çözüm endişesi olmayan ikinci tarz hikâyeyi benimsedi. Kendi kişiliğini hikâye kişileri ile birleştirip onlarla bitlikte yaşayan bir yazma tekniği uyguladı. Çoğunlukla yazarın kendisi olan birinci kişi ağzından yazdı. Gözlemlerini olduğu gibi aktarmadı; çevreyi, olayları ve insanları birer ipucu olarak değerlendirip hayalinde yeniden kurarak hikâyelerinde kullandı. Olaydan çok, şiire ve etkilenmelere en uygun zaman parçalarının hikâyesini yazdı.

Şimdi Sevişme Vakti (1953) adını taşıyan bir şiir kitabı da çıkaran yazarın yayınlanmış hikâye ve romanları şunlardır : Hikâyeleri ; Semaver (1936), Sarnıç (1939), Şahmerdan (1940), Lüzumsuz Adam (1948), Mahalle Kahvesi (1950), Havada Bulut (1951), Kumpanya (1951), Havuz Başı (1952), Son Kuşlar (1952), Alemdağda Var Bir Yılan (1954), Az Şekerli (1954), Tüneldeki Çocuk (1955), Balıkçının Ölümü (1977). Romanları ; Medarı Maişet Motoru (1944), Kayıp Aranıyor (1953).